dr Jürgen Huneke jest prezydentem Międzynarodowego Stowarzyszenia Terapii Neuralnej według Huneke
Co to jest Terapia Neuralna według Huneke?
Bracia lekarze Ferdynand i Walter Huneke ogłosili w świecie medycznym w 1928 roku występowanie „nieznanych efektów na odległość środków znieczulających miejscowo”. Już od 1923 roku uzyskiwano zadziwiające sukcesy lecznicze podając prokainę w obszar segmentu choroby. Segment jest utworzony przez skórę, tkankę łączną, mięśnie, naczynia krwionośne, nerwy, kości i narządy danej okolicy ciała. Na początku nazwali swoją terapię znieczuleniem leczniczym. Wszystkie struktury organizmu są powiązane między sobą poprzez układ nerwowy wegetatywny, autonomiczny i przez to instynktowny, obecny w całym ciele. Świadomy wybór punktu, w którym dokonuje się iniekcji i wykonanie jej w prawidłowym miejscu to dwa aspekty o bardzo ważnym znaczeniu.
Ferdinand Huneke zaobserwował i opisał w 1940 roku pierwsze zjawisko sekundowe. Poprzez zastosowanie zastrzyku z prokainy w okolicy strefy zapalenia kości podudzia uzyskał wyleczenie w kilka sekund przewlekłej i bolesnej choroby ramion, która była wcześniej bez skutku leczona terapią segmentarną. Stany podrażnienia nerwowego (pola zakłócające) umieszczone poza porządkiem segmentarnym mogą wywoływać i podtrzymywać różne choroby. Poprzez zastosowanie prokainy można wyeliminować te pola zakłócające i w ten sposób mogą być wyleczone choroby oporne na różne terapie. Terapia Neuralna według Huneke to połączenie terapii segmentarnej z Fenomenem Huneke.
Kiedy stosuje się Terapię Neuralną?
– w bólach ostrych i przewlekłych (np. bóle głowy różnego pochodzenia)
– aby zwalczać efekty stanów zapalnych
– w zaburzeniach krążenia oraz w napięciu i sztywności mięśniowej
– aby walczyć z chorobami przewlekłymi spowodowanymi przez pola zakłócające ( np. reumatyzm)
– specjalnością Terapii Neuralnej są choroby aparatu ruchowego
Po latach doświadczeń można wysnuć wniosek, że jakakolwiek choroba, na którą się cierpiało, może stać się polem zakłócającym. Najczęściej pola zakłócające (około 70%) są umiejscowione w okolicy żuchwy i zębów.
Terapia Neuralna działa za pośrednictwem układu nerwowego wegetatywnego, odruchowego, obecnego w całym organizmie. Po uzyskaniu wyczerpujących informacji na temat medycznej historii pacjenta, w pierwszej kolejności stosuje się leczenie przy użyciu zastrzyków z prokainy w okolicy segmentu odpowiadającego danej chorobie. Jeżeli po kilku sesjach stan pacjenta nie ulega poprawie lub nawet pogarsza się, w wielu przypadkach ma miejsce obecność pola zakłócającego. W takim przypadku szuka się pola zakłócającego poprzez zaplanowane iniekcje. Na przykład rwa kulszowa, która wystąpiła w następstwie porodu poprzez cesarskie cięcie może być wyleczona poprzez terapię blizny po cesarskim cięciu i układu nerwowego wegetatywnego w podbrzuszu.
Wielu neuralterapeutów używa innych metod leczniczych będących metodami stosowanymi przez terapeutów naturalnych, jak na przykład chiropraktyka. W diagnostyce często używa się termografii i kinezjologii.
Terapia Neuralna Huneke
To jedna z najbardziej znanych naturalnych metod leczniczych i zarówno nowoczesna terapia regulacyjna. Jej początki sięgają odkrycia dokonanego przez braci lekarzy Ferdynanda i Waltera Huneke. Terapia Neuralna uzyskuje swoje efekty lecznicze stosując środki znieczulenia miejscowego takie jak lignokaina i zwłaszcza prokaina, odkryta w 1905 roku przez Einhorna, który po długich próbach zdołał zastąpić wysoce toksyczną kokainę środkiem miejscowo znieczulającym o znacznie lepszej tolerancji. Kokaina była używana przez wiedeńskiego okulistę Kollera, który podążając za radami swojego przyjaciela Zygmunta Freuda,używał jej do znieczulania powierzchownego błon śluzowych.
Spieß i Schleich jako pierwsi używali prokainy do leczenia miejscowego stanów zapalnych i dolegliwości bólowych. Zdali sobie sprawę z jej wyraźnego efektu przeciwzapalnego i z jej właściwości leczniczych, które przewyższały czas trwania leku w organizmie. Leriche był pierwszym, który zastosował z powodzeniem prokainę w okolicę splotu gwiaździstego w przypadku migreny.
Bracia Huneke, obydwoje z zawodu lekarze, jak również synowie i wujkowie lekarzy, ponownie odkryli w 1925 roku efekty lecznicze środków znieczulających miejscowo. Nie wiedzieli o badaniach przeprowadzonych przez Schleichsa, Spießa i Leriche’a jako że na ich pierwsze obserwacje nie zwrócono szczególnej uwagi wobec czego uległy zapomnieniu. Bracia Huneke początkowo nazwali swoją metodę terapii znieczuleniem leczniczym. Do odkrycia doprowadził przypadek. Ferdynand wstrzyknął środek przeciwreumatyczny zawierający prokainę swojej siostrze, która cierpiała na migrenę. Prokaina zawarta w lekarstwie miała służyć zmniejszeniu bólu iniekcji domięśniowej. Po dożylnym podaniu lekarstwa całkowicie ustąpiła migrena, dotychczas oporna na jakiekolwiek formy terapii, a Ferdynand Huneke zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie odkrył drogę prowadzącą do nowego sposobu leczenia.
Ferdynand Huneke, współpracując ze swoim bratem Walterem, odkrył wkrótce, że przyczyną zadziwiającego uzdrowienia siostry nie było podane lekarstwo, ale zawarta w nim 2% prokaina. Biorąc pod uwagę trudny dostęp żylny u siostry, F. Huneke podał lek w okolicę żyły uzyskując efekt jak w iniekcji dożylnej. Szybkość reakcji, nawet uwzględniając iniekcje okołożylne,w tym przypadku w okolicę włókien nerwowych wegetatywnych otaczających naczynie spowodowała, że po raz pierwszy bracia Huneke pomyśleli o procesach elektrofizjologicznych w kontekście układu nerwowego. Zdali sobie sprawę jak ważne może być miejsce podania zastrzyku i doszli do wniosku, że podczas wykonywania iniekcji niewątpliwie zachodzą reakcje podobne do odruchów, wówczas jeszcze nieznane, w obszarach zwanych strefami Heada. Z tego powodu początkowo leczyli dolegliwości bólowe w obszarze odpowiadającym segmentowi.
Bracia Huneke po raz pierwszy poinformowali świat medyczny o swoich doświadczeniach z prokainą w pracy, którą zatytułowali „Nieznane efekty na odległość środków znieczulenia miejscowego”. W swojej pracy podkreślili ważność stref Heada. Wpływ swoich iniekcji na narządy i układy narządów tłumaczyli jako efekt na odległość, który przejawiał się w formie „odruchu”. Kilka dekad od swoich początków terapia neuralna jest włączana do grupy refleksoterapii. Ten filar terapii neuralnej, później nazwany terapią segmentarną, wcześnie znalazł uznanie naukowe. Od czasu przedstawienia przez Stöhra siateczki końcowej na początku lat 30-tych i od czasu odkrycia dróg odruchów skórno-trzewnych, terapia neuralna mogła być lepiej zrozumiana. Wyniki badań N. Wienera, które opublikował w 1948 roku w książce zatytułowanej „Cybernetyka czyli sterowanie i komunikacja w zwierzęciu i maszynie” kontynuowały wyjaśnianie terapii neuralnej. Terapia neuralna interpretowana przez Huneke jako refleksoterapia jest potwierdzona. Działa w biocybernetycznych obwodach regulacyjnych. Pod pojęcie segmentu włącza się nie tylko dermatom (skóra) i miotom (mięśnie), ale również wszystkie struktury ontogenetyczne czyli sklerotomy (struktury kostne), angiotomy (układ naczyniowy), neurotomy (układ nerwowy) i wiscerotomy (narządy wewnętrzne). Dzięki ścisłym wzajemnym połączeniom wszystkie one reagują w sposób jednakowy za pośrednictwem układu nerwowego wegetatywnego.
Terapia pola zakłócającego / Zjawisko sekundowe
Ferdynand Huneke zaobserwował i opisał po raz pierwszy w 1940 roku pierwsze zjawisko sekundowe: poprzez zastosowanie zastrzyku z prokainy w okolicę zapalenia kości (osteomielitis) podudzia zdołał wyleczyć w ciągu kilku sekund przewlekłe dolegliwości bólowe barku, które były leczone bez dobrego efektu przy pomocy terapii segmentarnej. To zdumiewające doświadczenie nie zostało potraktowane jako zwykły przypadek, sam on odkrył jak niezwykły i rewolucyjny był to proces: związek ze skutkami na odległość w chorobach ogniskowych.
W terapii neuralnej, pole zakłócające odgrywa główną rolę razem z terapią segmentarną. Oba obszary lecznicze, terapia segmentarna i pole zakłócające, mieszczą się w koncepcji terapii neuralnej według Huneke. Odległe zaburzenie poza wszelkim porządkiem segmentarnym może powodować choroby przewlekłe lub im sprzyjać. W takim przypadku ważną rolę odgrywają również biocybernetyczne obwody regulacyjne. Bodźce rozchodzą się wzdłuż obwodów regulacyjnych nerwowych i humoralnych, w takim przypadku bez względu na obwód regulacyjny segmentarny.
W jaki sposób odbywa się Terapia Neuralna?
W pierwszej kolejności stosuje się terapię segmentarną przy użyciu zaplanowanych iniekcji w okolicy dolegliwości chorobowych. W tym celu stosuje się na przykład iniekcje w tkanki pod bliznami, w okolice napiętych i bolesnych mięśni i również traktuje się w ten sposób układy więzadeł, zaburzenia mięśniowe i okostnej. Również zastrzyki wykonywane w okolice nerwów i splotów nerwowych, dożylnie i dotętniczo, stanowią część tego obszaru leczenia.
Jeśli terapia segmentarna nie odnosi skutku, rozpoczyna się leczenie pola zakłócającego. Pola zakłócające mogą znajdować się w dowolnym miejscu. Do typowych pól zakłócających zaliczamy migdałki, zatoki przynosowe, obszar szczęk i zębów, strefę ginekologiczną oraz wszelkie blizny. Poprzez wyeliminowanie pola zakłócającego przy użyciu środków miejscowo znieczulających takich jak prokaina, przerywa się jego szkodliwy wpływ na zdolność regulacyjną organizmu. Dzięki temu staje się możliwe wyleczenie choroby.
Działania niepożądane i przeciwwskazania do stosowania niektórych lekarstw przewyższają w wielu przypadkach ich efekt leczniczy. Leczenie przy pomocy substancji chemicznych, również w przypadku leczenia objawowego, może prowadzić do uszkodzeń spowodowanych przez te leki, częściowo uznanych jako takie i częściowo mylonych z nową chorobą. Z tego powodu nie powinno nas dziwić, że w ostatnich latach coraz częściej stosuje się Terapię Neuralną według Huneke w celu leczenia wszelkich schorzeń, biorąc pod uwagę fakt, że jej właściwe stosowanie uważane jest za bardzo bezpieczne.
Amerykański ekspert w leczeniu bólu J.J.Bonica napisał w 1958 roku: „prawdopodobnie najbardziej odpowiedni kliniczny sposób leczenia chorób to zastosowanie blokady nerwowej jako terapii specyficznej”. „Blokada nerwowa jako terapia specyficzna” to idea należąca do terapii segmentarnej, którą wprowadzili do nauk medycznych bracia Huneke w 1928 roku.
Terapia Neuralna Huneke może być z powodzeniem łączona z innymi sposobami leczniczymi z zakresu medycyny naturalnej, jak na przykład tlenoterapia, ozonoterapia i tymoterapia (THX). Przykładowo posty lecznicze mogą z doskonałym skutkiem towarzyszyć Terapii Neuralnej, dzięki ich właściwościom regeneracyjnym i detoksykującym.
tłumaczenie: L. Mionskowska
źródło: www.terapianeural.com